0

BEĞENDİM

ABONE OL

News

0

Seray Şahinler – “Uzun bir öykü mi artık bu / Susuşun tarazlanmış bir şafak / Yırtılan anların kıyısında…”

Ahmet Telli’nin hayattan damıttığı yeni şiirleri “Arkadaşlık Günleriydi” okurla buluştu. Şairin son devirde farklı yerlerde yayımladığı şiirlerin buluştuğu kitap “Sen o zamanlar”, “Bu”, “Bir şiir eksik”, “Dörtlükler ve bir gazel” kısımlarından oluşuyor. Her kısım hem Telli’nin şiirlerinden hem şiir seyahatinden izleri taşıyor ve bu seyahatin sadık ‘arkadaşlarına’ el uzatıyor. Hayatın ve toplumun Ahmet Telli’deki panoraması, en yeni şiirlerle hem hafızayı hatırlatıyor hem düzgünleştiriyor.

Kitaba da ismini veren “Arkadaşlık Günleriydi” kısmındaki şiirler arkadaşlık özelinde, hayata, yaşanmışlıklara ya da yarım kalmışlıklara dönüp bakmak gibi… Neydi bu şiirlerin kelamı?

Arkadaşlığın yan kavramları vardır; kardeş olmak, dost olmak, yoldaş olmak… Ben arkadaş olmanın hepsini temsil ettiğini düşünüyorum. Kardeş biyolojik iştiraktir; dost ise ne idüğü çok belirlenmeyen biraz inanç kokan bir kavram. Arkadaşlıktaki o şuur faktörü bana biraz eksik üzere geliyor. Yoldaşlığı da belirleyen bir ideolojidir. Arkadaşlık bütün bunları kendi kadrajına aldığı hâlde ondan daha geniş bir kadraj oluşturuyor. Lakin dışlanamayan lakin hepsini kapsayan bir kavram olarak arkadaşlığı önemsedim. Bu ülkede yaşanan hayatların toplamına baktığımızda arkadaşı için vefatı göze alan insanlarda yalnızca yoldaşlık değil, bir arkadaşlık hissinin hâkim olduğunu düşünüyorum. Deniz’leri kurtarmak için Mahir’lerin bile bile mevte gitmeleri Türkiye’de arkadaşlığın sınandığı olgulardır. O günler, o ömürler hafıza olarak hep hatırlanmalı ve geleceğe aktarılmalı diye düşünerek “Arkadaşlık Günleriydi” diyorum.

Ve hafızayı besleyen hikâyeler…

Hikâyeleri bile isteye koydum. Hatırlamalarla öyküden yaşamaya dönüştürülebilir bir şeyler ancak… Fakat bir öykünün öyküsü olduğunu da belirtmemiz gerekir.

Sokağın, siyasetin, aşkın, tarihin ve sanatın şiirinizi besleyen temalar olduğunu düşünüyorum. Hayata dair birçok kavramın neredeyse mana ve boyut değiştirdiği bir dünyada yaşıyoruz artık. Bu değişim, şiirinizi de dönüştürdü mü? Ya da bu kavramların şiirinizdeki evrilişi ne tarafta oldu?

Kuşkusuz… Birinci kitabım “Yangın Yılları”nda sadece inancıyla var olan şair öznesi, militan hali vardır. Fakat bu son kitapta o denli değildir; ortaya öbür kitaplardaki aşklar girmiştir. Biten aşklar, yeni aşklar, yeni dostluklar, hatırlamalar girmiştir. Hatırlamalar sürekli vardır. Her kitapta hatırlamalar bir biçimde korunmuştur. Burada da hatırlamalar, “Biz bu türlü yaşamıştık, bu bir hafızadır, bu hafızanın tozlanmasına müsaade verilmemeli” kanısına evrilmiştir.

Kitabınızdaki “Bu” kısmı insanın kendiyle dertleşeceği şiirlerden oluşuyor…

Asıl metaforik derinlik oradadır. “Bu” kısmındaki şiirler kitlesel değildir artık. Birinci kısımdaki şiirleri bir meydanda okuyabilirsiniz lakin bu kısımdaki şiirleri sanıyorum ki insan yalnız başına, kendisi okumalı. Romanın içine giren bir kahramanı düşünün orada. Nerede ve ne yapıyor şu anda sorusunu düşünün…