Konsolu bırak direksiyona geç

MÜJDE IŞIL- “Gran Turismo”nun çabucak başında başkahramanın odasının duvarında “Senna”nın posteri dikkatimizi çekiyor. O “Senna” ki hem belgesel hem de otomobil yarışı anlatısında bir nevi tepe noktası. Rekabeti değil kötücüllüğü körükleyen sistemi ve bu sistemin kurbanı Brezilyalı Formula 1 pilotu Ayrton Senna’yı anlatan, Asif Kapadia imzalı belgeselle ortak sıkıntıları varmış izlenimi veriyor bu yüzden. İki sinemanın ortak noktaları yok değil ancak “Gran Turismo” riskli ve yaratıcı ataklara girişmeden bir gişe sinemasından beklentileri yerine getiriyor.

Jann Mardenborough, futbolcu babasının bilakis otomobil yarışlarına tutkun ve konsol oyunlarında başarılı bir genç. Bir otomobil markası, konsol oyunu Gran Turismo’yu en uygun oynayan gençler ortasında bir yarış düzenleyip kazananı gerçek bir pilot olarak pistte yarıştıracağını açıklıyor. Jann, uzun uzunluğuna ve medyatik görünmeyen hallerine karşın bu kuvvetli süreçten galip ayrılmaya çalışıyor.

Riskli alanlar

Parlak bilimkurgularla başladığı mesleğinde “District 9”, “Elysium”, “Chappie” üzere dikkat çeken üretimlerden sonra “Demonic” isimli doğaüstü dehşet ile çıtasını düşüren Neill Blomkamp, artık de yarış sinemasıyla karşımızda. “Gran Turismo” direktörün yalnızca gerçek ömür hikayeli birinci sineması değil, senaryosuna dahil olmadığı da bir sinema. O yüzden de Blomkamp’tan beklenmedik kadar düz, klişelerle örülü bir anlatımı var. Blomkamp’ın varlığını simülasyon sahnelerinde hissetmek mümkün fakat sinemanın genelinde değil. Jann’ın konsol ve direksiyon başındaki sahneleri, bilimkurgu estetiğiyle donatılmışçasına profesyonelce. Fakat Blomkamp bunu bile klişeye bağlamaktan geri durmuyor. Örneğin yarış arabasının modüllere ayrıldığı o güzelim sahnede, evvelki diyaloğu hatırlamayanlar için tekrar ediyor!

Film, fakir ya da ezik bir karakterden çok içine kapanık ve seçimi yüzünden ailesini utandırmama telaşına vurgu yapıyor. Hasebiyle “Senna”daki sistem sorgulamasını ya da “Rush”daki zıt karakterlerin saygılı rekabetini kendine keder edinmiyor. Altın varaklı otomobilinde herkesi küçümseyen, görmemiş güçlü çocuğunu ortada bir makus karakter olarak göstermekle yetiniyor, o kadar. Sınıf çatışmasına da hileli yarışa da şöyle bir değinip kaçıyor, risk almıyor. Hisleri körüklemek için çok müzik kullanımından da sakınmıyor. “Gençleri seçimlerinde rahat bırakın ve onların yollarını tıkamayın” iletisi ise en gönül alan tarafı.

Jann’ı canlandıran Archie Madekwe’nin hatırda kalacak bir performansı yok lakin David Harbour ve Orlando Bloom’u izlemek oldukça keyifli. Bu ortada sinemanın “Senna” ya da “Rush” ile kıyaslandığında zayıf ve klişe kalmasına karşın iki saati aşkın müddetince, heyecanlı yarış sahnelerinin de avantajıyla sıkılmadan izlendiğini de not düşelim.

Kont değil yaratık

Bram Stoker’in 1897 tarihli “The Captain’s Log” isimli romanının yedinci kısmından uyarlanan “The Last Voyage of the Demeter/Drakula: Son Yolculuk” Stephen King ve Guillermo del Toro’nun sinemayla ilgili attığı övgü dolu tweet’ler ile gündeme geldi evvel. King “Film nefesimi kesti” dedi, del Toro da “muhteşem, içi dopdolu ve vahşi” olarak tanımladı.

Senaryosunu Bragi F. Schut’un yazdığı, direktör koltuğunda Norveçli André Øvredal’ın oturduğu sinema; ejderha amblemli ahşap sandıkları Varna’da Londra’ya taşımak üzere kiralanan Demeter isimli ticari geminin okyanus seyahatinde hayatta kalmaya çalışan ve her gece gemideki acımasız bir varlık tarafından sinsice takip edilen mürettebatın başına gelenleri anlatıyor. Direktör Øvredal sinemasını “gemide geçen ‘Alien’” olarak tanımlamış. Kapitalizmin kan emiciliğini temsil eden vampiri sahiden de bir yaratığa dönüştürmüş sinema. O kadar ki Drakula efsanesinden çok katliam peşindeki bir canavar çıkmış ortaya. “The Shining” ve “Titanic”e göndermeleriyle zekice bir duruş stantlar üzere görünse de kanatlı bir yaratığı öldürmek için gemi batırma fikri, senaryo derslerinde okutulması gereken önemli kusurlardan.