Kim daha olgun?

MÜJDE IŞIL- Gene Stupnitsky, yaklaşık beş yıl emek verdiği “The Office” dizisinden sonra sinemaya da el attı. Neredeyse istisnasız biçimde güldürü çeşidinde çalıştı, çalışıyor. Ülkemizde de vizyona giren “Bad Teacher/Kötü Öğretmen” ve “Good Boys/Uslu Çocuklar”da akıcı ve eğlenceli bir üslubu olduğuna şahitlik etmiştik. Yeni sineması “No Hard Feelings/Büyü de Gel”de üslubunu daha da sivriltiyor.

30’larındaki Maddie, annesinden miras meskenin borçlarıyla boğuşmaktadır. Sürücülük yaptığı otomobiline borçları yüzünden haciz gelince yeni bir otomobil bulmanın yollarını arar. Bu sırada gördüğü bir ilan dikkatini çeker ve başvurur. Varlıklı bir anne-baba, içine kapanık oğulları Percy’nin üniversiteye başlamadan evvel toplumsallaşmasını sağlaması hâlinde ona otomobillerini vereceklerini söyler. Maddie için kolaymış üzere başlayan bu süreç farklı bir tecrübeye dönüşecektir.

‘90’ların jönü

Gene Stupnitsky yazıp yönettiği “Büyü de Gel”de “American Pie/Amerikan Pastası” ve “The 40-Year-Old Virgin/40 Yıllık Bekâr” usulü yetişkin güldürüsüne soyunuyor. Farrelly Kardeşler ve Judd Apatow komedilerinin izinde giderek cinsiyet ve yaş farklarından mizah çıkarıyor. Bilindik formüller üzerinden ilerleyen senaryo o denli kahkahalarla güldürmüyor, bir Farrelly Kardeşler ya da Judd Apatow güldürüsü üzere lakin çeşidin klişelerinin de hakkını veriyor. Bir noktadan sonra Stupnitsky’nin mizah gücünün kesildiği hissediliyor ki o andan itibaren kıssa de apansız iki karakterin olgunlaşma sürecine giriyor. Babasızlık yüzünden bağlanma sorunu yaşayan ve kasabasından dışarı adım atmamış Maddie’yi daha çok güldürü öğesi olarak ele aldığı için dram onun üzerine kaldığında karakterdeki değişimi hissedemiyor seyirci. Erkek bakışıyla Percy, Maddie’den daha derinlikli yazılmış bir karakter olarak dikkat çekiyor.

“Büyü de Gel”in Maddie’si tıpkı Cameron Diaz’ın rollerini hatırlatıyor. Yine Stupnitsky “Kötü Öğretmen”de onunla çalışmıştı. Güya Maddie karakterini onun için ya da onun performanslarına öykünerek yazmış üzere. O denli ya da bu türlü Jennifer Lawrence, rolünün hakkını teslim ediyor. Andrew Barth Feldman onun deneyimi altında hiç ezilmiyor, hatta rol çalıyor. Sinemanın sürprizi ise ‘90’ların sempatik jönü Matthew Broderick’i bembeyaz saçlarıyla baba rolünde izlemek…

Gülümsemeyen adam

Kemal Sunal, “Gülen Adam” isimli sinemasında olumlu-olumsuz her olaya gülerek reaksiyon veren Yusuf’u canlandırmıştı. Sezgin Cengiz’in yazıp Şiyar Gedik ile yönettiği “Tebessüm”de ise bunun tam karşıtı kelam konusu. Hem de televizyondaki güldürü skeçleri ve eğlenceli tiplemeleri ile tanınan Onur Buldu’yu başrole yerleştirerek. Buldu komik ve muzip personasını kullanmayıp tabiri caiz ise aykırı köşe yapıyor; daha evvel “Martı”, “Saf”, “Dört Duvar”da yaptığı gibi…

Buldu’nun canlandırdığı Mustafa, devlet dairesinin arşiv kısmında çalışıyor. Gülmeyen hızı ve asosyalliğiyle tanınıyor. Aranan bir katile benzemesi nedeniyle sık sık polis denetimine takılıyor. Bu sırada babasının memlekette hastalanıp bacağının kesildiğini öğreniyor. Kesik bacağı gömme vazifesi Mustafa’ya kalıyor.

“Tebessüm” Onur Buldu’nun bilinen imajını bilakis çevirmesinden gücünü alıyor. Güldürü dışında bir oyuncu oynasa gülmemek aksiyonu bu kadar dikkat cazibeli olmazdı hiç kuşkusuz. Mustafa’nın iş ve meskeninde geçen birinci kısım, karanlık bir hikayeye evrilecek izlenimi veriyor. Lakin sinema bir anda diğer bir hikayeye, Mustafa’nın memleketteki macerasıyla romantik bir tona bürünüyor. Güya iki kısa sinema birleştirilmiş üzere. Aranan katile benzeme ile babanın kesik bacağını gömme fikri, kâğıt üzerinde varlıklı iki kaynak üzere dursa da birbiriyle geçişken bir bütün oluşturamıyor sinemada.