0

BEĞENDİM

ABONE OL

News

0

KEREM AKÇA- Toni Servillo, İtalyan sinemasının simge oyuncularından. 1959 doğumlu aktör, Paolo Sorrentino’dan Mario Martone’ye uzanan sayısız deneyimli direktörle çalıştı. Genelde ise İtalya’nın opera geleneğinden çıkmış sahne kimliğiyle tanındı. Metot oyunculuğunu benimsedi, tiyatro geçmişinden takviye aldı. Sorrentino ile birlikte unutulmaz sinemalar ve karakterlerle sinema tarihine damga vurdu. Avrupa Sinema Ödülleri’nde ve David di Donatello Ödülleri’nde birden fazla kere En Yeterli Erkek Oyuncu seçildi. 80. Venedik Sinema Festivali’nde dünya prömiyerini yapan “Adagio”da rol alan usta oyuncu Toni Servillo ile söyleştik.

*Stefano Sollima’nın üçlemesinin son halkasında sizi tesirli bir rolde izledik. Direktörün, ülkesinin Denis Villeneuve’ü olarak sivrildiği söylenebilir. “Adagio”ya çalışırken nasıl bir süreç geçirdiniz? Sinemacının tüm sinemalarını gördünüz mü?

Her sinemasını gördüm. Farklı gelenekte sinema yapıyor. Marco Bellochio, Matteo Garrone, Mario Martone, Paolo Sorrentino daha farklı dünyalar sunuyor. Sollima ise aksiyon ve cins sinemaları yapıyor daha fazla. Lakin bu yapıtın tıpkı vakitte ‘auteur’ bakışını taşıyan bir dünyaya kaydığı da söylenebilir. Buna daha eğilimli olduğunu anladığımız ‘hiççi’ bir atmosfer kurmak için çabalıyor. Bunu ise distopik bir gizem üzerinden yapıyor.

*Karakterinizi ustalıkla canlandırarak sinemaya damga vurmuşsunuz. Üç boyutlu bir tipleme var. Leos Carax’nın Denis Lavant için yazdığı ve külte dönüşen “Merde” aklıma gelen birinci örnek oldu. Esin kaynaklarınızdan biri o muydu?

Sınır kişilik bozukluğu yaşayan karakter, tuhaf ataklarla ister istemez hareket etmek zorunda kalıyor. Bunun yaşattığı benliği ve sahne kimliğini göz önüne alınca aslında neden olmasın diye düşündüm. Truffaut ve Godard gelenekleri her vakit değerli. Ben de Carax’nın hissettirdiği bu eğilime takviye veriyorum.

*Sorrentino ile birlikte sinema tarihinin en kalıcı ikililerinden birine dönüştünüz. “L’uomo in più//Bir İnsan Daha”dan “Il Divo”dan, “La grande bellezza/Muhteşem Güzellik”ten “The Hand of God/Tanrı’nın Eli”ne uzanan iş birliğiniz var. Postmodern dünyada Fellini-Mastroanni ikilisinin yerine geçen bu geleneğin sırrı nereye dayanıyor?

Aslında çok rastlantısal başlamıştı. Martone Napoli’de bir tiyatro şirketine sinema projeleri bulmaya başladı. Bu yapımlara onun birinci sineması “Morte di un matematico Napoletano” (1991) start verdi. Ondan sonra çok ilgi çekti. “L’uomo in più”yu yaptık sonrasında. Sorrentino ile birkaç saat evvel telefonda konuştuk. Tıpkı fikirleri ve bakış açılarını ortaya koyan birliktelikler ortaya çıkabilir. Bu sayede seyirciye de yansıyabilir. Bu aslında çok zımnî bir irtibat. İki başka kentte yaşıyoruz. Çok az görüşüyoruz. Bazen “Senaryoyu yazdım, sen de oyna” diyor. Bazen bir şirket giriyor, bazen bir kent ortaya çıkıyor. Bir biçimde işler devam ediyor. Bu sayede de kaliteli senaryolara alan açılıyor. Bundan çok memnunum. Bir senaryoyu bir hafta yazmış, sonrasında “L’uomo in più”nun senaryosunu bana bir noel yemeğinde vermişti.

*İstanbul ile nasıl bir bağınız var?

İstanbul’u çok seviyorum. Tiyatro için gelmiştim (Servillo, Carlo Goldoni’nin “Tatil Üçlemesi”yle 2010 yılında Memleketler arası İstanbul Tiyatro Festivali’ne konuk olmuştu). Boğaziçi’ne bakan bir odam vardı.

*Sorrentino ile Hollywood’da yahut öteki bir İngilizce sinemada rol almak ister misiniz?

O da hâlâ İtalya’dan çıkamadı. Napoli’den bir sinema çekiyordu en son konuştuğumda.

*İtalyan sinemasında yer etmiş birçok direktörden bahsettiniz ancak bunlar ortasında Ferzan Özpetek yok. O da son 30 yılda belirli bir geleneği oturtan bir isim oldu İtalya’da.

Evet, gerçek. Sollima kadar çeşit sinemasına yatkın bir geleneği yok. Sanatsal işler yapıyor. Kuir sinemada kendine has dünyası var. Hürmet duyuyorum. Beni dünyasına sokmak isterse keyifli olurum.

*Oyuncu olarak dünya sinemasından yahut İtalya’dan örnek aldığınız belirli bir isim var mı?

Sinemadan birinci aklıma gelenler Marcello Mastroianni ve Gian Maria Volontè. Tiyatrodan ise Eduardo Benidetto.

*İtalyan sinemasının kaygı geleneği de değerli. Pekala siz Dario Argento ve Lucio Fulci sinemaları izlediniz mi?

Daha fazla Fransız Yeni Dalgası ve İtalyan çağdaş sinemasıyla ilgilenirim. İtalyan güldürü sinemalarından Mario Monicelli’nin yönettikleri vardı. Jean-Pierre Melville, Claude Chabrol severim. ABD’de yeni çıkış yapan Jordan Peele’nin son sinemasını de beğendim.