Huzur arıyorum, insanlık arıyorum

MÜJDE IŞIL -‘80’lerin Amerikasında televizyon seyircisinin pek sevdiği “The Equalizer” isimli dizinin Antoine Fuqua ve Denzel Washington iş birliğinde sinemaya transfer edilmesinin üzerinden oldukça vakit geçti. 2014 ve 2018 tarihli sinema serisinin, daha doğrusu üçlemenin son sineması “The Equalizer 3/Adalet 3: Son” bu hafta huzurlarımızda.

Kanun dışında kalarak adaleti sağlamayı unsur edinmiş Robert McCall vefatın kıyısından dönünce Sicilya’nın sakin bir kasabasında huzur içinde yaşamanın nimetini anlar. Lakin buranın da kendi meseleleri ve berbat adamları vardır. McCall şiddetten ne kadar uzaklaşmaya çalışsa da yavaş yavaş olayların içine çekilir.

Ver duygusallığı

Filmin açılış sahnesi iki saat boyunca kan banyosu izleyeceğimiz izlenimi yaratıyor. İtalya’daki bir bağ konutunda yapılan baskında ölenlerin neredeyse santim santim yaralarını gösteren Antoine Fuqua’nın aykırı psikolojisini ilerleyen dakikalarda anlıyoruz. Keanu Reeves’in John Wick’i ya da Liam Neeson’ın ailesinden birisi ziyan gördüğünde dünyayı birbirine kattığı sinemalarındaki öldürülen insan sayısının ve şiddetin ağır bastığı bir sinema değil “Adalet 3: Son”. Aslında Robert McCall’un da maksadı John Wick’i ya da Liam Neeson’ın karakterlerinden farklı değil; huzurlu bir hayat. Güzel mi yoksa makus biri mi olduğu sorusuna net karşılık veremeyecek kadar dürüst biri de. Çoğumuzun hayalini kurduğu, sakin bir kıyı kasabasında süratten uzak yaşama isteği, McCall’u tabir yerindeyse büyülüyor. Sinema uzunca giriş kısmında bu sakinliğin, huzurun altını çiziyor. Hasebiyle McCall ne vakit berbatları haklayacak diye bekledikçe bekletiyor direktör Fuqua ve senarist Richard Wenk.

Bir noktada daha aykırı köşe yapıyor sinema. Western misali kasabada bir hesaplaşma yaşanacak diye düşünürken istikamet mafya sinemasına dönüyor, hatta “Baba”ya da selam gönderiyor. CIA casusu Emma Collins’i öyküye dahli duygusal damarı yükseltirken bayan karakter açısından yama üzere duruyor; çünkü işlevi, McCall’un gücünü ve zekâsını yüceltmek. Kelamın özü, her dakikası aksiyonla dolu sinema modasının bir örneği değil “Adalet 3: Son”, duygusal damardan ilerlemeye çalışıyor lakin derinleşmeyen klişe yaklaşımlarıyla her iki açıdan da hatırda kalıcı bir sinemaya dönüşemiyor.

İtalyan oyuncu Remo Girone’nin de dikkat çektiği sineması izlenir kılan ise Denzel Washington’ın karizmatik varlığı. Tony Scott’ın yönettiği 2004 tarihli “Man on Fire/Gazap Ateşi”nde Dakota Fanning’in canlandırdığı küçük kızı korumakla vazifeli eski casusa hayat veren Washington, 19 yıl sonra “Adalet 3: Son”da profesyonel bir oyuncu olmuş Fanning ile birlikte rol alıyor bu defa. Sinemanın seyirciye kurmaca karakter McCall üzerinden vermeye çalıştığı duygusallık ise Washington ile Fanning’in 19 yıl evvel ve 19 yıl sonraki fotoğrafları yan yana getirildiğinde hakikaten yükleniyor yüreğimize.

Elimi tutma, yanarsın

2013’ten beri RackaRacka isimli YouTube kanalında endişe güldürü görüntüleri yayınlayan Avustralyalı ikiz kardeşler Danny ve Michael Philippou’nun birinci uzun metrajlı sineması “Konuş Benimle” bu sene başında Sundance Sinema Festivali’nde isminden kelam ettirmiş ancak asıl sükseyi Peter Jackson’ın son yıllarda izlediği en güzel endişe sineması olduğuna dair yorumuyla yapmıştı. Öykü, ruh çağırma üzerine konseyi. Bir küme genç, porselen kaplama bir medyum elini tutarak ruhlarla temasa geçtikleri partiler düzenliyorlar. Fakat bir seansta işler yolunda gitmiyor ve herkesin hayatı kâbusa dönüyor. Sinemanın ismi her ne kadar ruh çağırmayı kodlasa da aslında yalnızlık çeken ve yas tutan bir genç kızın yardım daveti. Annesini kaybeden 17 yaşındaki Mia, uzak olduğu babası yerine kendine alternatif bir aile kurmaya çalışsa da yas sürecinde. Genç direktörler, YouTube kitlelerinin sevdiği akıcı ve çılgın görsel ritmi, yas üzere ağır bir mevzuyla birleştiriyor.