Acını yara bandı yap

MÜJDE IŞIL- Pandemi devrinde vizyona girip gişeyi coşturan “Spider-Man: No Way Home/Örümcek-Adam: Konuta Dönüş Yok” nostaljik atılımlarıyla üstün kahramanın hayranlarını yıllar öncesine götürmüş, güldürürken gözleri de yaşartmıştı. Açıkçası buna emsal bir atılımın tekrar yapılıp yine başarılı olabileceğini varsayım etmezdim lakin “The Flash” bu açıdan şaşırtacak kadar savlı.

Adli tıpta çalışan Barry Allen bir yandan The Flash gücüyle Batman’e yardım edip kötülere karşı savaşırken bir yandan da olağan hayatında, cinayete kurban giden annesinin yasını tutmakta ve onu öldürmekle suçlanan babasının saf olduğunu kanıtlamaya çalışmaktadır. Barry süratiyle geçmişe gidebildiğini fark ettiğinde annesini kurtararak tüm bu makûs süreci değiştireceğini düşünür. Halbuki geçmişte yaptığı her değişiklik geleceği tesirler.

Duygusal buluşma

Elbette “The Flash”ın işi “Örümcek-Adam: Meskene Dönüş Yok”tan çok daha kolay. Çünkü hem öncülü bir sinemanın müsaadeden gidiyor hem de çok daha eskilerden feyz alıyor. Barry Allen da tıpkı Nolan’ın Batman’i üzere aile travması yaşıyor, Tom Holland’lı “Örümcek-Adam” serisindeki üzere harika gücüyle nasıl yetişkin olabileceğini kestiremiyor. Dikkatli sinemaseverler “The Shawshank Redemption/Esaretin Bedeli” üzere öteki sinemalara de küçük göndermeler yakalayacaktır elbette fakat sinemanın ana konusu kelebek tesiri ve “Back to the Future/Geleceğe Dönüş”. Sinema “Geleceğe Dönüş”ün içinde yoğruluyor resmen. Marty McFly’ın geçmişte attığı her adım nasıl anne-babasının geleceğini değiştiriyorsa Barry’de annesini hayata döndürmek için attığı her adım yalnızca kendisinin değil, öbür harika kahramanların da geleceğini etkiliyor. Batman’in dediği üzere trajediyi, kayıpları hayatımızdan çıkardığımızda biz, biz olmaktan uzaklaşıyoruz. Ömrü boyunca o trajedinin yaralarıyla yaşamak, acılarla boğuşmak insanı kusurlu fakat güçlü bir bireye dönüştürüyor. “The Flash” bu öykünme işini kolaycı bir kopyalamaya değil, kendi karakterinin olgunlaşma seyahatine dönüştürüyor. Natürel bunu yaparken “Örümcek-Adam: Konuta Dönüş Yok”vari bir nostaljiye de başvuruyor. Eski Örümcek-Adam Tobey Maguire ile buluşmanın (çok daha eskiye dayanan) benzerini Batman’lerle yaşatıyor bizlere ve tekrar gözler doluyor.

Filmde o çok kahramanlı “Adalet Birliği” sinemalarından farklı bir ruh hâli var. Büyük düşmana karşı birleşen harika güçlerden çok gücü altına ezilenleri, güç iştirakini domine edemeyenleri izliyoruz bu sefer. Sürpriz kahramanı ile me too hareketine selam göndermeyi de ihmal etmiyor. Yaralı muhteşem kahraman mitinin izinde gitse de konuyu Nolan’ın karanlığına çekmeyen “The Flash”ın oldukça eğlenceli bir finali olduğunu da ekleyelim.

Anderson’laşmanın yoruculuğu

Wes Anderson’ın “Asteroid City/Asteroit Şehir”inin takımı ve afişi ortaya çıktığından beri heyecandaydık. “The Grand Budapest Hotel/Büyük Budapeşte Oteli”nden beri çok da verimli olmasa da özgün mizahı ve renkli dünyası ile her sineması için hâlâ kredisi var. “Asteroit Şehir” de endişe ve paranoyayı temel alarak birinci bakışta göz dolduruyor. Bir tiyatro oyunu izliyoruz aslında. Siyah-beyaz fonda bu oyunun nasıl yaratıldığı anlatılırken renkliye geçerek 1955 yılının çöldeki bir kasabasına ayak basıyoruz. Askeri uzay programı öğrencileri ve aileleri bir yarış için burada. Kıssanın geçtiği vakte bakarsak soğuk savaş periyodu ve uzaylı dahil düşman kaygısının ABD’nin ruhuna hâkim olduğu devri simgeliyor. Tahminen de Anderson bunu yalnızca dönemsel depresyon olarak görmüyor; Trump ve destekçilerine yönelik olarak bugünle de eşleştiriyor. Lakin sinemanın Anderson ve Roman Coppola imzalı senaryosu o kadar hantal ki rengârenk dünyası biçimi büyütürken, birbirinden ünlü oyuncuları içeriği zenginleştirirken kıssa yol alamıyor bir türlü. Anderson’ın yenilenmeye gereksinimi var muhakkak ki. Woody Allen’ın “Match Point”te yaptığı üzere radikal bir değişime tahminen de… Yoksa ünlü oyuncuları bir ortaya getiren direktör sıfatından daha öteye gidemeyecek üzere.