0

BEĞENDİM

ABONE OL

News

0

MÜJDE IŞIL- Selcen Ergun’un yönettiği ve senaryosunu Yeşim Aslan’la birlikte kaleme aldığı “Kar ve Ayı”, ulusal ve milletlerarası şenliklerden hem direktörüne hem de başrol oyuncusu Merve Dizdar’a birçok ödül getirdikten ve Antalya’da ülkemizdeki birinci gösteriminin üzerinden neredeyse bir sene geçtikten sonra vizyonda. Sinema, karlarla kaplı uzak bir kasabaya atanan Aslı Hemşire’nin hem tabiatla hem kasabadaki güç bağlantılarıyla hem de ataerkil baskıyla uğraşına odaklanıyor.

“Hayat Var” ve “Kosmos”ta Reha Erdem’in direktör yardımcısı olan Selcen Ergun, birinci uzun metrajında gerçekçiliğin ve masalsılığın birleştiği bir anlatı usulünü benimsiyor. Aslı Hemşire’nin kasabaya gelişi, yansıtmamaya çalıştığı ürkekliğiyle kendini müdafaaya alışı, kasabalıların ona ‘yabancı’ bakışı oldukça gerçekçi anlatılıyor. Bu ortada, kasabaya gelen resmî misyonlu temasıyla tıpkı yıl Antalya’da yarıştığı “Kurak Günler” ve “Karanlık Gece” ile ortak noktada buluşmuşluğu da var “Kar ve Ayı”nın.

Filmin erk zincirinde bayanın durumunun tespitinde incelikli dokunuşları var. Kötücüllüğü ve erkek gücünü temsil eden Hasan karakteri ile hayvansever, âlâ niyetli olarak betimlenebilecek Samet’in Aslı Hemşire’nin ferdî alanına müdahale noktasında buluşması gibi… Hasan ezici halleriyle erkek egemenliğinin güç gösterisini yaparken Samet ise ‘iyi niyetli’ olsa da Aslı’dan habersiz halde meskenine girmesiyle bayan karakterin güvensizlik hissini artırıyor.

Karın gizledikleri

Ergun imaj idaresinde, Reha Fazilet ile çok sefer çalışmış Florent Herry’i ile iş birliği yapmış. Herry’nin tecrübeli ellerinde kameranın kaydettiği kar örtüsü de izole kasaba da neredeyse Aslı kadar kıymetli bir başrole dönüşmüş. Sinemanın masalsılığı hedefleyen anlatısında Herry’nin görselliğinin gücü de en önemli hisse sahibi. Kurttan kendini müdafaaya çalışan Kırmızı Başlıklı Kız’ın yerine Ergun’un masalında, erkek egemenliğini ve kanıksanmış güç münasebetlerini simgeleyen ayı metaforuna karşı tek başına ayakta kalmaya çalışan mavi atkılı hemşireyi izliyoruz.

Film her ne kadar Aslı’nın direncine odaklansa da onun geçmişi ve motivasyonu hakkında pek uzaklıklı davranıp seyirciye Aslı’yı anlayabilecek alan açmıyor. Tek başına kasabadaki sıkışmışlığına ve hayatta kalma çabasına yani yalnızca o kasabadayken yaşadıklarına odaklanmak istiyor. Lakin anakarakter detaylıca çizilmeyince, o kasabaya gelişine kadarki hayat seyahatinin ayrıntıları eksik olunca, bu duraktaki kararlılığı/kararsızlığı, iyilik/kötülük ortasındaki yalpalaması bir türlü bütünleşmiyor. Bu yüzden final de tesirini daha az hissettiriyor.

Karakteristik yüzünün avantajı bir yana, Merve Dizdar farklı rollere basitçe girebilen ve o farklı kişiliklerin iç hesaplaşmalarını seyirciye abartmadan aktarabilen bir oyuncu. “Kar ve Ayı”daki rolü fazla ayrıntı içermemesine karşın yalnızca mimikleriyle karakterinin içinde kopan fırtınaları bize yansıtabiliyor. 

Anne-kız döngüsü

Tilda Swinton’ın hem anneyi hem de kızını canlandırdığı sinema diye özetleyince bile “The Eternal Daughter/Sonsuz Sır”rın pahası en baştan katmerleniyor doğrusu. Lakin anne-kız ilgisini bir nevi gotik dramaya dönüştüren senaryosu ve yer kullanımıyla da dikkate kıymet bir üretim. “The Souvenir/Hatıra”, “The Souvenir: Part II/Hatıra: 2. Bölüm”, “Archipelago/Takımada” sinemalarıyla tanınan İngiliz direktör Joanna Hogg’un bu yeni sinemasının idari yapımcılarından biri de Martin Scorsese.

Anne Rosalind ile sinemacı kızı Julie’nin bir kır otelinde paylaştıkları anılar ve geçmişle hesaplaşmaları üzerine şurası sinemada Hogg, minimal oyuncu takımı ve yerden derin tesirler çıkarmayı amaçlamış, bunu başarmış da. Otelin evvelden Rosalind’in büyüdüğü konut olması, Julie’nin annesinden geçmişi dinlerken aslında kendi yaşlılığını da düşünmesi hikâyeyi dramatik damardan beslerken sisler içinde, gaipten seslerin geldiği otel ise imali, gotik bir hayalet sinemasına dönüştürüyor.